مدح و مرثیۀ سیدالشهدا علیه‌السلام ( نماز ظهر عاشورا )
شد وقت آن‌كه از تـپـش افـتـنـد كائنات خورشید ایستاد كه «قد قامتِ الصّلاة» این آه ابر‌ها‌ست زمین را دویده است؟ یا اشك فـاطـمه‌ست كه افتاده در فرات حَی عَـلی الصّلاةِ حـبیب است، عَجّلوا قَـد قـامتِ الصّـلاةِ امـام است، الصّـلاة سجـاده پـهـن شد وسط رزمگـاه و بعد در شطّ خون گرفت وضو چشمهٔ حیات این آخـرین جـمـاعت مردان آشـنـاست ایـنجـا نـمی‌دهـنـد به نامحـرمـان برات رنگـین‌كـمانِ تـیر، فـضا را فرا گرفت امـا كـسـی به تـیـر نـمـی‌كـرد الـتـفـات ای آخـرین نـمـاز تو مـعـراج بـنـدگی! ای «ركعت شكسته» به قربان سجده‌هات «یـا أیـهـا الـّذیـن» بـه دنـیــا امـیـدوار سمت بهشت می‌رود این كـشتی نجات «یا أیـهـا العـزیز» سرت را بـلـند كن بنـگـر كه اوفـتـاده به پـای تو كـائـنات گردی فرا رسید و به هم ریخت مشرقین یعنی كه خـاك بر سر دنیـای بی‌حسین |